Het was de winter van 5 jaar geleden toen ik ontrouw was. Op dat moment werd de affaire van mijn man ontdekt en werd ik in een onbeschrijfelijke eenzaamheid gestort. Of hij nu wel of niet naar mijn liefdesverdriet luisterde, de vriend van mijn zoon, Sho-kun, vertrouwde mij toe. Ook al weet ik dat ik niet kan vergeven, elke keer dat een jongen ouder dan ik mijn lichaam opeist, wordt mijn schuldgevoel overstemd door een sterk, blauw genot... Als ze de hele dag excuses verzint als: 'ik' Ik zal maar één keer met vuur spelen', ze voelt zich steeds verliefder op hem...
